Arkadaşlarım.. ^-^

Selamün Aleyküm
Ve Aleyküm Selam..

Bütün okul hayatı boyunca doğru düzgün arkadaş edinemeyen ben için arkadaşın önemi cidden büyüktür. Orta okuldan mezun olduğum zaman açıkçası liseden ve derslerden daha çok sınıfımdaki arkadaşlarımdan korkmaya başlamıştım. Neyse ki canım canım canım annem (çok severim kendilerini, malum annem yani) ilk başta hiiiiiçte hoşlanmadığım bir fikirle çıkageldi. LİSEYİ AÇIKTAN BİTİRİP HAFIZ OLMAmı istiyordu pek kıymetli canım annem. Tabii o zamanki hayal dünyasında yaşayan ben için bu fazlasıyla sinir bozucu bir düşünceydi çünkü hafızlığın ecrinin o zaman "e"sini bile bilmiyordum. Ecir kelimesini de bilmiyordum ne yalan söyleyeyim... Allah'tan Allah anneme kızının aksine bol bol akıl ve fikir ve bunları yolunda kullanma becerisi verdiği içindir ki annem konuya son noktayı eğitim döneminin başında Fuat Binici Kız Kur'an Kursunun kapısında koydu. Hayatımın en berbat günü diyerek kaydettiğim o günden yaklaşık bir buçuk ay sonra "Annem ne zeki kadınmış haa" diyerek Arapça derslerimde son sürat ilerlemeye devam ettim.
Hep derim, yine diyeceğim: Allah annemden razı olsun.
Bu kurs benim için öyle deneyimlere kapı açtı ki... Saymakla bitmez sanırım. En önemlilerindendir şu normal bir imam hatip lisesinde edinemeyeceğim kadar iyi arkadaşlar edinmem. Her akşam sinir krizleri geçiren ben, şimdi gülmekten ölen ilk insan olarak tarihe geçmeye koşar adım ilerliyorum. Her akşam anneme kavgalarımı anlatarak sinirden bütün apartmanı inletirken şimdi derslerde ne kadar eğlendiğimi, teneffüste olan olayları ve komik açılarını gülmekten anlatamıyorum bile. Ben kabuğumu burada kırdım diyebilirim. 
Değişen tek şey arkadaş edinmem olmamıştı tabii. Yıllardır annemin zorlayarak kıldıramadığı namaza ilk o kursta başladım. Ayrıca ömrüm boyunca duymadığım hadislerle yaşantımı süsleyebildim ki bu da çok değerli Ali İhsan hocamız sayesindeydi. 
Ve düşe kalka ikinci seneye geçtim. Artık biraz daha değişmiş tamamen kelebeğe dönüşmüş o misal uçuyordum. Sanırım biraz fazla uçmuş olmalıyım. Yoksa bugün olanlar ve ondan öncekiler yaşanmazdı...
Bu sene sanki Allah'tan bana hediye bir sürü arkadaş geldi. En samimi olduklarım (Azra ve Duygu) kendileri kardeş olmaktadırlar. Azra'yla az kavga etmedik. Kavga ettik ama o zaman kardeşi Duygu'yla çok iyiydim. Şimdi Azra'yla neredeyse içimize gireceğiz ama Duygu'yla bir türlü dönüp duran yıldızlarımızı barıştıramadık. Geçen kavgamızda ilk atağı o yaparak benden özür diledi ama bu sefer cidden bende biraz abarttım. Bu yüzden yazıyorum buraya. 

Duygu:

Kankam. Her ne kadar böyle saç baş kavga etmesek de sözlerimizin ağırlığıyla harap olmuş kalplerimizi Peygamberimizin bizi nehy ettiği o davranışla birbirlerinden uzaklaştırmayalım.

 Mümkünse böyle olursak ben bundan alayım. :) :) 

Ablanla olduğumuz gibi böyle de olabiliriz, no problem. :)

Küs kalmayalım da buna bile razıyım :D 

Şaka bir yana. Şey ya. Öhöm. Ben 

Hemde çok.. :( 


Yine böyle olalım

3'ümüz... <3